Το Τρενάκι της Χαράς χαιρετίζει κάθε προσπάθεια συλλογική ή ιδιωτική που γίνεται προς όφελος των παιδιών μας. Η κοινωνία μας, αυτή η παγκόσμια κοινωνία που δημιουργείται κάτω από το προσωπείο της “ελευθερίας” εισάγει στην ανθρωπότητα και πάλι κάθε τι που κατακάηκε και έσβησε στην αρχαιότητα. Τα παιδιά αυτής της γενιάς θα ζήσουν και θα δουν ανεκδιήγητα πράγματα. Πράγματα που κανείς ποτέ δεν αντιμετώπισε στην ιστορία της ύπαρξης του κόσμου.

 Οι προσπάθειες μας πρέπει να γίνουν πιο ειλικρινείς, πιο μεστές, πιο εντατικές. Πρέπει να συνοδεύονται από ικεσίες και παρακλήσεις στον Θεό για ενίσχυση, για ζήλο και σοφία. Μην πηγαίνουμε με δικές μας δυνάμεις γιατί θα κουραστούμε, θα κάνουμε λάθη. Τα παιδιά διψούν για την αλήθεια. Κυβερνώνται από έναν κόσμο ψεύδους, γεμάτο τέρατα, κακία και πονηριά. Το κακό ολοκληρώνεται στον κόσμο μας. Χωρίς το αληθινό γνήσιο καλό που προέρχεται από τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας δεν γίνεται να επιβιώσουν. Αν τα παιδιά δεν γνωρίσουν και δεν βιώσουν προσωπικά τον Σωτήρα τους θα έχουν σοβαρά προβλήματα εκεί έξω.

Ας μην αναπαυόμαστε στην μετάδοση της Βιβλικής Γνώσης μόνο. Ας δίνουμε στα παιδιά εναύσματα να βιώνουν προσωπικά τον Θεό στη ζωή τους μέσα από τα καθημερινά τους σοβαρά προβλήματα. Γιατί είναι πράγματι σοβαρό όταν από τα έξι του χρόνια ένα παιδί πηγαίνει στο σχολείο για να μορφωθεί και θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αισχρή γλώσσα, σκέψη και συμπεριφορά που κουβαλούν τα άλλα παιδιά από τα σπίτια τους. Ας προκαλέσουμε τα παιδιά να γνωρίσουν την ανωτερότητα της δύναμης και της αυθεντίας του Θεού στην καθημερινότητά τους.

Ένα κορίτσι κάποτε είχε σοβαρό πρόβλημα στο σχολείο. Τα παιδιά την έδειχναν, την γελούσαν και δεν την ήθελαν στην παρέα τους. Το κορίτσι αυτό αγαπούσε τον Θεό και από μικρή πήγαινε στο Κυριακό (Κατηχητικό) Σχολείο μάθαινε μάθαινε, μάθαινε. Μια μέρα λοιπόν έκανε μία σκέψη και προσευχή συνάμα. “Κύριε, πιστεύω πως βλέπεις τι περνάω, όμως είμαι μόνη μου σ’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, ούτε γονείς, ούτε δάσκαλοι, ούτε φίλοι. Εσύ όμως είσαι αληθινός και θέλω να με βοηθήσεις να αντιμετωπίσω όλα αυτά τα παιδιά που κάθε μέρα με κοιτάζουν με απέχθεια και περιφρόνηση.” Καθώς λοιπόν περπατούσε προς στο σχολείο, ένιωσε δίπλα της κάποιον να περπατά μαζί της. Ένας άγγελος γέμισε με την παρουσία του όχι μόνο τον δρόμο αλλά και την καρδιά της. Ήταν εκεί. Ισχυρός και έτοιμος να υπερασπιστεί το παιδί του Θεού. Το κορίτσι ένιωθε για πολύ καιρό κάθε μέρα τον άγγελο πλάι της και προχωρούσε στον δρόμο χαμογελώντας και ευχαριστώντας τον Θεό για την άμεση απάντησή Του.

Ο Θεός εργάζεται με άπειρους τρόπους. Τα παιδιά μας γνωρίζουν από μικρά και παίζουν στα δάχτυλα αυτά που κάποτε αποκαλούσαμε “θαύματα της τεχνολογίας”. Είναι καιρός να γνωρίσουν και άλλα θαύματα. Θαύματα όχι ανθρώπινα, όχι κατασκευασμένα αλλά προερχόμενα από τον μόνο αληθινό Θεό και Σωτήρα όλων μας.

Όσοι εργαζόμαστε με παιδιά ας δούμε πιο πνευματικά αυτό το έργο. Οι γονείς πολλές φορές χάνονται μέσα στις πάμπολλες καθημερινές δραστηριότητες των παιδιών τους. Αυτή η μέρα, η ώρα που μας δίνεται ας δίνουμε στα παιδιά την ευκαιρία να γνωρίσουν τον Θεό μέσα σε αυτήν την ασταμάτητη καθημερινότητά τους.

Πριν πας στο μάθημα αφιέρωσε χρόνο και προσευχήσου ώστε αυτή τη φορά ο Θεός να κάνει κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα κάνει τα παιδιά να γευτούν αυτό που τους διδάσκεις. Ας βάζουμε στόχους, αποστολές, ας μην μένουμε ακίνητοι γιατί τότε συμβαίνουν όλα τα κακά.

Μοιραστείτε τις εμπειρίες σας, να μιλάτε γι’ αυτά που συμβαίνουν στο μάθημα σας. Να γεύεστε και να ζείτε έντονα αυτό που ο Θεός κάνει και μην το απαξιώνετε ή φιμώνετε.

Οι προσευχές μας είναι για όλους μας να μας κράτα ο Θεός και να μας καθοδηγεί με σοφία και σύνεση, με ζήλο και αγάπη, με ειλικρίνεια και αυτοθυσία στο έργο που μας έχει αναθέσει.