Θρησκευτικά στο Σχολείο; Γιατί;

Όλα όσα συμβαίνουν τελευταία στον χώρο της Παιδείας, στον χώρο που αφορά αποκλειστικά τα παιδιά μας δεν είναι κάτι που πρέπει να περάσει έτσι. Κάποιοι βλέπουν τα θρησκευτικά σαν τη παράδοση της ορθοδοξίας που θα πρέπει να περνάει από γενιά σε γενιά. Κάποιοι άλλοι ως ένα μάθημα δευτερευούσης σημασίας που απλά συμπληρώνει το σχολικό πρόγραμμα. Άλλοι το θεωρούν πατριωτικό θέμα και άλλοι το μισούν.

Όσα εκατομμύρια είμαστε σ’ αυτοί τη χώρα τόσες είναι και οι απόψεις μας. Όμως εδώ δεν πρόκειται περί απόψεως. Πρόκειται για κάτι βαθύτερο που ποιος τολμά να αναφέρει. Τα βιβλία αποτελούν τον οδηγό της εκπαίδευσης των παιδιών. Την ύλη που θα μπει μέσα τους και θα τα μορφώσει, θα τα ακολουθήσει στο υπόλοιπο της ζωής τους. Ένας κακός δάσκαλος μπορεί να στιγματίσει για πάντα την αγάπη ενός παιδιού για το σχολείο, μία κακή ύλη θα μπερδέψει για πάντα το μυαλό των παιδιών για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτός είναι και ο στόχος. Μυαλά μπερδεμένα σχεδόν υπνωτισμένα από την πρώτη κιόλας ηλικία. Αγαπητοί γονείς και δάσκαλοι μην ακολουθείτε αυτό το ρεύμα επειδή έτσι σας δίδεται. Σκεφτείτε. Σκεφτείτε με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Ναι μας φόρτωσαν φορτία πολλά και η σκέψη μοιάζει πολυτέλεια. Η σκέψη όμως και η καρδιά μας δεν μπορούν να φιμωθούν από κανέναν. Ζαλίζονται από τα πολλά αλλά πάντοτε όποιος και να ανέβει στην εξουσία θα είναι ελεύθερες μέσα μας. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας τι έχει αξία στη ζωή. Τα θρησκευτικά λοιπόν έχουν μία αξία ανεκτίμητη που αν πέσουν σε χέρια ικανά θα σπείρουν στις καρδιές των παιδιών μία πολύτιμη δύναμη. Ότι ο Θεός υπάρχει. Ποιος τολμά όμως να το πει; Ποιος τολμά να πει ότι ο Θεός δεν κρύβεται πίσω από παραδόσεις, δεν κρύβεται πίσω από φόρμουλες και δεκανίκια ανθρώπινα. Ο Θεός είναι ο Θεός. Το ότι τον διώξαμε από τη ζωή μας ως ανθρωπότητα δεν σημαίνει ότι τον σβήσαμε. Ψηλαφούμε όλοι στο σκοτάδι και νομίζουμε πως με τις φιλοσοφίες μας είμαστε γνώστες και κατέχουμε το φως. Γεννάμε παιδιά τα οποία τα εντρυφούμε μέσα στα αποτελέσματα των δικών μας ιδεών και νιώθουμε καλά γι’ αυτό. Κλείνουμε τη μία και μοναδική πόρτα για το καλό, για την αλήθεια, για την σωστή μόρφωση του χαρακτήρα που λέγεται Θεός.

Κάθε σπίτι έχει μία τέτοια πόρτα, κάθε σπίτι. Με τη θέληση μας την κρατάμε κλειστή και με θυμούς και ξεσπάσματα εναντίον της τη λερώνουμε. Ποιος τολμά να νιώσει την ύπαρξη του Πλάστη του; Ποιόν δεν πιάνει σύγκρυο στην ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει. Ότι περάσαμε τη μία και μοναδική ζωή που μας χάρισε αψηφώντας Τον, κατηγορώντας Τον, διαγράφοντας Τον. Τώρα που το κάναμε εμείς το προσφέρουμε με ικανοποίηση και στα παιδιά μας. Ορίστε παιδιά ένας κόσμος χωρίς Θεό. Ένας κόσμος μπέρδεμα.

Ξέρω άνοιξα μία μεγάλη παρένθεση, έπρεπε. Όλοι μιλάμε γύρω από το θέμα και δεν περνάμε μέσα από αυτό. Τα θρησκευτικά θα έπρεπε να είναι ένα μάθημα που να μαθαίνει στα παιδιά την ιστορία του Χριστιανισμού. Ένα μάθημα που να συστήνει στο παιδί τον Πλάστη Του. Τον Νόμο του Πλάστη Του και την μόρφωση του χαρακτήρα σύμφωνα με αυτόν τον νόμο. Τα παιδιά βλέπετε δεν είναι απαραίτητο να μάθουν ότι ο Θεός πρόσταξε στον άνθρωπο να μην ζηλεύει γιατί αυτό θα τον οδηγήσει στον φόνο μια μέρα. Δεν είναι απαραίτητο να μάθουν την αληθινή αγάπη γιατί χωρίς αυτήν θα γίνουν επιρρεπείς σε κάθε λογής κακό. Το Ευαγγέλιο θα έπρεπε να είναι μία ύλη σταθερή μέσα στα σχολεία. Θα έπρεπε να συστήνεται, να μελετάται, να υψώνεται μέσα στις σχολικές αίθουσες.

 Όχι με τον τρόπο που κάποιοι γεμάτοι μίσος λένε, «αυτό έχει ιστορίες για μεγάλους μέσα», «αυτό είναι παραμύθια», «αυτό είναι κάτι εβραϊκό» κτλ. Επισκεφτείτε την βιβλιοθήκη και την ζωή αυτών των ανθρώπων. Δείτε τι κάνουν κρυφά τα βράδιά. Δείτε το μυαλό τους γύρω από τι τρέχει. Ψάξτε να δείτε από τι καρδιές βγαίνουν αυτά τα λόγια. Τι άνθρωποι μιλούν από τα μικρόφωνα και διαχέουν το μίσος τους σε όλη τη χώρα. «Μισείτε τον Θεό», είναι η εξαγγελία τους. «Μισείστε οτιδήποτε έχει να κάνει μ’ Αυτόν. Σβήστε Τον από κάθε μνήμη, από κάθε ιστορία, από κάθε καρδιά. Διαγράψτε Τον. Εξουθενώστε το Ευαγγέλιο, Εξουθενώστε την υγιή διδασκαλία. Καταστρέψτε τη θρησκεία, δώστε της χρήμα, δώστε της ηγέτες που να το αγαπούν, καταστρέψτε ότι αληθινό και γνήσιο. Γεμίστε τα μάτια τους, τις σκέψεις τους με ηδονές, με ειδήσεις, με φόρους. Να νιώθουν ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν υπάρχει άλλη. Κάντε τους ανίκανους να σκεφτούν, καταστρέψτε την όραση τους.»

Τα θρησκευτικά δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι μόνο η ελληνική παράδοση της ορθοδοξίας, αλλά η αλήθεια που ο Θεός παρέδωσε στον άνθρωπο. Και σκεφτείτε, αυτήν την αλήθεια θέλησε να την εκφράσει στην δική μας γλώσσα, μας έκανε τέτοια τιμή και αντί να την εξηγούμε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, την σβήνουμε.

Τα παιδιά γεννήθηκαν έχοντας για μαμά την τηλεόραση και μπαμπά το κινητό. Το μυαλό τους τρέφεται με εικόνες διεστραμμένων τεράτων και ηρώων που έχουν τη μορφή ζώων και δαιμόνων αρχαίων θεοτήτων στα οποία θυσίαζαν τα παιδιά τους οι άνθρωποι. Το στόμα τους είναι γεμάτο βρισιές και τα χέρια τους χειρονομίες. Βουτήχτηκαν και μυήθηκαν στο κακό. Αυτή είναι η πραγματικότητα τους. Έχουμε την απόλυτη ευθύνη ως γονείς να δείξουμε στα παιδιά την πόρτα που γράφει πάνω Θεός. Αν εμείς δεν τολμάμε να την ανοίξουμε, αν εμείς στερούμαστε την ύπαρξη του Πατέρα μας (γιατί νομίζουμε πως θα γίνουμε σαν κάποιους που λένε ότι τον γνωρίζουν) τότε ας ζήσουμε με αυτό και με την αμοιβή που ακολουθεί η απόφασή μας. Τα παιδιά όμως; Αν γνωρίσαμε ανθρώπους που έκαναν τον Θεό αποκρουστικό στα μάτια μας καιρός να απαντήσουμε με ειλικρίνεια, έχει σχέση ο Θεός με αυτούς; Μόνο το Ευαγγέλιο μπορεί να απαντήσει. Μόνο όταν η ζωή κάποιου αποκτά ρίζες μέσα στο Ευαγγέλιο και παράγει τους καρπούς Του, μπορούμε να λέμε ότι έχει ο Θεός σχέση με Αυτόν. Το θέμα είναι ότι όλοι είμαστε αμόρφωτοι σε σχέση με την Αλήθεια. Πιάνουμε στο λερωμένο στόμα μας Κάποιον που δεν γνωρίζουμε προσωπικά.

Τα θρησκευτικά μπορεί να σβήσουν τελείως, η προσευχή στα σχολεία επίσης. Μπορεί ακόμη και να απαγορευτεί η λέξη Θεός, ή η αναφορά του ονόματος Του. Έχουμε την κατάρτιση, την ελευθερία και το σθένος να πιάσουμε το Ευαγγέλιο και να το διδάξουμε στα παιδιά μας; Στα σπίτια μας. Αντί για ατελείωτες ώρες τσιγάρου, καφέ και τηλεόρασης. Αντί για ολοκληρωτικό δόσιμο στο άγχος και στην καθημερινότητα ας πάρουμε μια απόφαση να τα πετάξουμε όλα έξω από το σπίτι μας και να καθίσουμε παρέα, αγκαλιά με τα παιδιά μας, με τους συζύγους μας να ανοίξουμε την πόρτα του Πατέρα μας, ο οποίος στέκει απ’ έξω υπομονετικά και χτυπά. Θα είναι εκεί μέχρι να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή. Τότε θα καταλάβουμε γιατί θέλησαν να Τον σβήσουν από τη μνήμη μας.

Μπορεί διαβάζοντας αυτές τις γραμμές να νιώσατε ότι βγήκα από το θέμα είναι γιατί μάθαμε να γυρίζουμε σαν τους πολιτικούς γύρω από την αιτία κι όχι να μπαίνουμε με θάρρος μέσα στη λύση. Μην συζητάτε μόνο πάρτε αποφάσεις και κάντε τις πράξεις.