Τώρα που η φτώχεια ξεγλιστρά μέσα σε κάθε σπίτι και η κοινωνία αλλάζει όψη είναι αναγκαίο να… σκεφτούμε. Να έρθουμε σε επαφή με την καρδιά και να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας. Ώστε να στήσουμε βάσεις στις ζωές των παιδιών για να περπατήσουν μέσα στα συντρίμμια χωρίς να καταστραφούν και να καταστρέψουν και άλλους.

Τι είναι πραγματική καταστροφή άραγε; Το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα αγαπημένα παιχνίδια τους; Ή να τα δούμε να κοιτάζουν αφ’ υψηλού τους συμμαθητές τους που δεν έχουν την άνεση για καινούργια τσάντα και παπούτσια; Ίσως είναι καιρός να διδάξουμε στα παιδιά πως το να μοιράζονται και να χαρίζουν κάτι δικό τους είναι εξίσου σημαντικό με μια τέλεια ορθογραφία. Πως θα νιώθατε αν π.χ. λέγατε, «την άλλη φορά να είσαι πιο προσεκτικός και να μην κάνεις λάθη αλλά αξίζεις πολλά μπράβο που έδωσες το μολύβι σου στο παιδάκι που δεν είχε.»

Τα παιδιά πάντα πρέπει να νιώθουν ότι είναι πολύτιμα αλλά όχι ότι είναι το κέντρο του κόσμου.  Πρέπει να μάθουν να σέβονται την διαφορετικότητα και να μην τη κοροϊδεύουν. Να γνωρίζουν πως κάθε παιδί είναι εξίσου σημαντικό με εκείνα και πως το καθένα έχει το δικό του ξεχωριστό ταλέντο και γνώρισμα. Να γνωρίζουν πως σφάλουν όταν μειώνουν τον συμμαθητή τους και κάποια μέρα σίγουρα, κάποιος θα τους μειώσει το ίδιο. Θα πρέπει να εργαζόμαστε στη δημιουργία αντιστάσεων μέσα τους ως προς την διαστρεβλωμένη συμπεριφορά. Μία εσωτερική σωστά δομημένη προσωπικότητα είναι ασφαλέστερη από κάθε άλλη δική μας προσπάθεια. Ακόμη και αν το παιδί παρασυρθεί σε τέτοιες συμπεριφορές πολύ γρήγορα θα καταλάβει πως περπατάει σε λάσπες και θα επιστρέψει στον καθαρό δρόμο. Πρέπει να είμαστε σαφείς, τα παιδιά καταλαβαίνουν όταν τους μιλάμε γι’ αυτα που ζουν καθημερινά.

Από την άλλη πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τα αισθήματα των παιδιών που ζουν στις οικογένειες που δεν μπορούν να τους προσφέρουν πλέον ότι και πριν. Θα πληγωθούν και θα νιώσουν πικραμένα σε κάθε αρνητικό βλέμμα στο σχολείο. Μην προσπερνάμε με ένα «δεν πειράζει», αυτό που τους συμβαίνει. Δεν είναι καθόλου εύκολο να χρειάζεται κάθε μέρα να στέκεσαι χωρίς να ξεσπάς ανάμεσα στα 300 παιδιά ενός σχολείου. Κάθε βλέμμα, κάθε σχόλιο, κάθε κρυφό γέλιο είναι οξύ που λιώνει τη καρδούλα τους και δεν υπάρχει γιατρειά. Είμαστε σοβαρά υπεύθυνοι να δημιουργήσουμε σωστές άμυνες, καταφύγια και αντίδοτα για να τα βγάλουν πέρα. Το δυστύχημα είναι όταν ένα τέτοιο παιδί γυρνάει σπίτι και εκεί βιώνει από μας πανικό, αβεβαιότητα, αποξένωση και φυσικά καυγάδες. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει επειδή η οικογένεια που αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα δεν έχει φροντίσει από πριν για τη συντήρηση της ψυχικής της υγείας και ενότητας στα δύσκολα. Η οικογένεια που επιθυμεί την ενότητα και αγωνίζεται γι’ αυτήν είναι εύκολο να αντιληφθεί την πληγή και να την περιθάλψει. Ένα παιδί δεν είναι ποτέ πολύ μικρό ώστε να μην είναι σε θέση να πληγωθεί. Επίσης δεν είναι ποτέ αρκετά μεγάλο ώστε να είναι σε θέση να σηκώσει το φορτίο μιας διαλυμένης ψυχολογικά οικογένειας.

Η έλλειψη των δικών μας αναγκών μεταφέρεται και στα παιδιά. Έχουμε την ανάγκη πρώτα οι ίδιοι να νιώσουμε ασφαλείς ώστε να προσφέρουμε με τη σειρά ασφάλεια στην οικογένειά μας. Είναι καλό να έχουμε άτομα που εμπιστευόμαστε κοντά να μιλάμε και να συμβουλευόμαστε. Άτομα που ξέρουμε πως θα μας αποδεχθούν και θα μας βοηθήσουν. Είναι υπευθυνότητα από μέρους μας να ζητήσουμε βοήθεια ώστε να σταθούμε και να αγωνιστούμε για την υγεία της οικογένεια μας. Είναι σημαντικό κάθε οικογένεια να γνωρίζει πως είναι απαραίτητη στο κοινωνικό σύνολο. Κάθε οικογένεια μπορεί να γίνει ικανή να προσφέρει με τον τρόπο που επιλέγει να ζει κατεύθυνση, ελπίδα και σιγουριά σε εκείνους που έχουν χαθεί στις δυσκολίες.

Τα παιδιά νιώθουν την πίεση των καιρών αλλά ζουν με ασφάλεια και ειρήνη όταν ξέρουν πως  στην οικογένειά τους καμιά πίεση δεν μπορεί να αλλοιώσει τη δομή και της αξίες της. Γνωρίζουν πως ότι κι αν περάσουν στο σχολείο οι γονείς θα είναι εκεί να τους ακούσουν, να τους στηρίξουν και να τους κατευθύνουν.

Σ’ όποια κατηγορία οικογένειας κι αν ανήκουμε έχουμε την ευκαιρία να μεταφέρουμε αξίες και να θέσουμε βάσεις στις ζωές των παιδιών που θα τους στηρίξουν στο μέλλον. Και αν το μέλλον είναι σκοτεινό και ασαφές τότε θα πρέπει να τα εφοδιάσουμε με φως και οδηγίες.